Drewno grab - Carpinus betulus

Inne nazwy: Hagebuche, Hainbuche, Hornbaum (D); Channe commun (F); Common hornbeam (GB); Haagebeuken (NL); Carpino bianco (I); Habr obecny (CZ/SK); Grab (PL); Carpen (RO); Votbok (S); Gyertyan (H); Gaber beli (SLO); Grab obicni (KRO)


Pochodzenie:


Europa: Francja, południowo wschodnia Anglia, południowa Szwecja, Ukraina, Półwysep Bałkański.


Obróbka:


zła, heblowanie o skręconych włóknach utrudnione, możliwe do cięcia, łatwo powstają odpryski i drzazgi; wyrwania włókien przy struganiu; nie nadaje się do skrawania obwodowego i płaskiego; połączenia na kołki, śruby - dobre, na gwoździe - gorsze.


Suszenie:


trudne, możliwość pękania i paczenia się drewna.


Sklejenie:


w miarę dobre.


Obróbka powierzchniowa:


dobra, możliwość bejcowania i lakierowania.


Inne: drewno czasami biologicznie czynne, możliwość zaczerwienienia i zapalenia skóry, odporne na 10 % roztwory kwasówi zasad.


Właściwości fizyczne:


Ciężar właściwy:

  • suchy 500...790...820 kg/m3
  • 12-15% 540...830...860 kg/m3
  • mokry 660...970...1200 kg/m3

Skurcze:

  • wzdłużny 0,5 %
  • promieniowy 5,2...6,8 %
  • styczny 11,5 %
  • objętościowy 18,8 %
  • przy zmianie wilgotności drewna o 1%-około 0,60 % objętości

Właściwości mechaniczne:

  • Wytrzymałość na ściskanie 54...61...67 N/mm2
  • Wytrzymałość na zginanie 74...88...105 N/mm2
  • Wytrzymałość na ściskanie 54...82...99 N/mm2
  • Wytrzymałość na zginanie 58...160...200 N/mm2
  • Twardość (HB ll) 71...89 N/mm2
  • Twardość (HB+) 29...36 N/mm2

Zastosowanie:

Drewno na fornir, parkiet i bruk parkietowy, na trzonki do narzędzi, sprzęt rolniczy, instrumenty muzyczne, meble, sprzęt sportowy.

Drewno o dobrych właściwościach mechanicznych, trudnościeralne, ciężkie.

Kiedyś palono drewnem grabowym w kominkach, drewno to paliło się wolno i dawało dużo ciepła. Grab zwyczajny jest spotykany na terenie całej nizinnej części kraju. W skali całego kraju udział drzewostanów grabowych jest niewielki, zajmuje bowiem nieco ponad 0,3% powierzchni leśnej.


Wskazówki:

ścinka zimowa, szybkie przetarcie, staranne sztaplowanie i ochrona przed wpływami atmosferycznymi są ważne dla zachowania i zabezpieczenia jasnej barwy drewna; celem ograniczenia tworzenia się pęknięć poleca się na początku okresu sztaplowanie pionowe; nie sztaplować na wolnym powietrzu, chronić powierzchnie czołowe.


Wady drewna:

zbieżystość, krzywizny, skręcenia, guzy, "chińska bródka", pęcherze w korze, przebarwienia oksydacyjne, pęknięcia, zgnilizna, przebarwienia wywołane przez grzyby, chodniki owadzie. Trwałość - na wolnym powietrzu niewielka w warunkach suchych lub pod wodą dobra; nie jest odporne na warunki atmosferyczne.